Van vastgoedportefeuille naar Porsche?

Ergens halverwege afgelopen jaar verkocht ik mijn laatste pand, een prachtig appartement in Rotterdam-Kralingen, nadat ik het jaar daarvoor drie andere kleinere woningen elders in de stad van de hand had gedaan. Waarom? Nou ja, omdat ik natuurlijk inzag dat ik een huisjesmelker was. Rijkelijk laat, maar door woonruimte te verhuren, daarmee nota bene winst te maken, was ik hartstikke schuldig aan de woningnood. Onderdeel van het grote maatschappelijke probleem. 

Maatregelen op clownsschoenen

Grapje, uiteraard. Ik verkocht om twee redenen. De eerste was dat ik dacht te voorzien dat de maatregelen van de minister met de clownsschoenen steeds krasser zouden worden en het langzaam maar heel zeker onmogelijk zou worden om nog een fatsoenlijk rendement te behalen uit mijn verhuuractiviteiten. Of dat ik vast zou blijven zitten aan een overbeschermde huurder. En dat ik niet meer zo flexibel met huurruimte en -contracten kon omgaan als ik – en veel van mijn huurders met mij – wilde.

De andere reden was dat ik naar het buitenland verhuisde. Ik wil in de buurt van mijn vastgoed wonen, ook al omdat ik niet met een beheerder werk en dus zelf in de benen kom om de deur open te doen voor een loodgieter of een nieuwe schoonmaaker.