Bloemen van de vertrekkende huurder

Als je in de koplampen van de veranderende wetgeving kijkt, zit er weinig anders op dan je knopen tellen. Geen rendement maken? Prima, er komt een tijd dat dat weer verandert. Verlies draaien? Een overzichtelijke periode, omdat je aan het verbouwen bent en leegstand hebt: ook prima. Maar verlies draaien met goedkeuring van onze overheid? Die erbij staat en je onderwijl een zakkenvullende huisjesmelker noemt? Mij, een belastingbetalende, zelfvoorzienende Nederlander, die zo’n twintig jongeren onderdak verschaft? Naar ieders tevredenheid? Think again.

Kans in de koplamp

Onbetrouwbare overheden horen bij apenlanden, waar generaals met jassen vol glimmende knopen de dienst uitmaken – niet bij Nederland. Dus nee, verlies draaien is niet aan de orde. Zeker niet als je huurders spontaan opzeggen omdat ze gaan kopen of samenwonen. Dan bieden die koplampen van een alsmaar veranderende wetgeving opeens kansen. Waarom zou je verlieslatend vastgoed verhuren? Ik ben de overheid niet, die ook een verbouwing met een factor vier – and counting – kan laten oplopen. 

Het enige minpuntje: dat je ook die huurder, die al twee jaar zonder enige vertraging zijn huurdeel overmaakt, de huur moet aanzeggen. Die nooit belt omdat er iets kapot is of lekt (omdat er nooit iets kapot gaat of lekt). Sorry jongen. Aangezien je in een pand woont waarvan vier huurcontracten aflopen, zit er niets anders op om die vier woningen te verkopen. 

Gezocht: academicus, bij voorkeur man

Je mag niet discrimineren bij het uitzoeken van je huurders, maar uiteraard heeft iedereen een voorkeur. Mijn voorkeur gaat uit naar man, academisch opgeleid, eind twintig / begin dertig en met de intentie om ooit zelf te kopen. Ik ‘bedreig’ mijn huurders daar ook altijd mee: ‘Waarom huur jij eigenlijk? Je moet écht kopen.’ Martin voldeed volledig aan het profiel. Daarbij kwam hij met zijn ouders kijken; hij was meteen verliefd op de woning die ook nog eens op loopafstand van zijn werk en opleiding in Erasmus MC lag. Een ‘oh, dat is ook niet duur’ ontglipte hem toen ik hem de huurprijs noemde. Ticking all the boxes – dat er nog twaalf andere gegadigden waren, boeide me niet meer. Ter plekke besloot ik dat hij de woning kon huren. Niet duur houdt in: middenhuur nu, maar als het aan de alles vernietigende bloemschoen ligt, sociaal straks. Nu ben ik veel, en kies ik vooral partij voor mijn huurders, maar er zijn grenzen wat ik de overheid gun.

Relaties

En dus kreeg Martin het rauwe nieuws op zijn dak, toen hij over de energierekening kwam praten. ‘Sorry maar ik kan de huur niet verlengen’, sprak ik met buikpijn. De regels, blabla, Hugo, blabla. Of we niet zelf een afspraak konden maken, vroeg Martin. Hij wilde graag nog twee jaar blijven voordat hij zou kopen. Als een boer met kiespijn sloeg ik dat af: afspraken tussen hem en mij gelden als illegaal voor onze wetgever en ik kan daarvoor zelfs tot 90 duizend euro beboet worden – de waanzin, de absolute waanzin. Maar ik ga je helpen, beloofde ik hem. ‘Ik zal al mijn relaties appen en voor je bellen waar mogelijk.’  

Aldus geschiedde. Ik belde relatie A, die best wilde helpen maar eigenlijk alleen maar bagger verhuurt. Niets voor mij, laat staan mijn huurder. Ik belde relatie B, die zeker wilde helpen maar met zulke grote projecten bezig is dat het er maar nooit van kwam om een afspraak te maken. Ik belde relatie C, die me vervloekte want hij had net twee woningen verhuurd. ‘Maar in november krijg ik weer wat vrij, is dat wat?’ Jazeker is dat wat, in ieder geval is het een optie achter de hand. Ik belde relatie D, die zei ‘laat hem morgen even komen kijken, ik heb veertig bezichtigingen en het is buiten de stad, maar hij is welkom.’ En ik belde relatie E, die een geweldig nieuwbouwpand oplevert in de zomer. Ik drukte hem op het hart dat Martin zowel een vaste baan heeft in Erasmus MC én een opleiding doet – en dus extra veel papieren inlevert – maar de diverse woningen met gemak kan betalen. 

Burgerlijke ongehoorzaamheid

Dit allemaal in een periode van twee maanden. Waarbij ik uiteindelijk besloot tot burgerlijke ongehoorzaamheid en het overtreden van de wet: ‘Luister Martin, even voor de goede orde: je huurcontract loopt dan wel af, maar ik ga je natuurlijk niet op straat zetten. We gaan een oplossing vinden. Geen stress!’   

Alsof het zo moest zijn, appte hij me twee dagen later: niet alleen relatie D die een woning buiten de stad verhuurde wilde hem die woning aanbieden, maar hij was ook ingeloot bij zijn voorkeursproject van relatie E. De vreugde aan zowel zijn zijde als van mijn kant was groot. Ik ben een huurder kwijt die ik graag nog tien jaar onderdak had willen bieden. Dat had ook bijna plaatsgevonden; ik vertik het om het slechte te doen, ik ben geen politicus. Domme regels uitvoeren is voorbehouden aan politici en de geschiedenis heeft bewezen dat regels slechts opvolgen omdát het regels zijn, meer kwaad doet dan goed. Martin heeft een nieuwe woning, die hem overigens meer gaat kosten dan hij bij mij betaalde. Daarbij is het een heel stuk verder van zijn werk dan hij nu woont. Als er iemand is die mij kan vertellen hoe demissionair randdebiel minister Hugo de Jonge deze huurder nou heeft geholpen, dan hoor ik het graag. 

Verhuurder helpt, niet de overheid

Mijn huurder had mazzel: niet alleen is hij hoogopgeleid, heeft hij een vaste baan en kan hij een hogere huur betalen dan hij bij mij deed. Hij had zelfs in noodgeval kunnen kopen – die som hebben we ook nog gemaakt. Daarbij had hij een verhuurder die niet alleen een groot netwerk heeft, maar ook bereid was dat voor hem in te zetten. Tot en met het overwegen belachelijke wetgeving te overdtreden die geen woningzoekende helpt, maar wél de overheidskas spekt. Maar Martin is niet de doorsneehuurder zonder opties. Wie de (sociale) media volgt, weet dat het meerendeel van de huurders wanhopig op zoek is naar alternatieve woonruimte omdat hun huurovereenkomsten niet verlengd worden. Verlies lijden is namelijk een hobby van de overheid, niet van de doorsnee Nederlander.

Het zijn verhuurders die huurders helpen, dat is onderdeel van onze overeenkomst. De bloemen van Martin waren dan ook niet nodig, maar enorm ontroerend.