Zoveel huurders, zo weinig woningen

Het zijn papa’s die reageren op de advertentie die ik heb geplaatst; papa’s met dochters die gaan studeren in Rotterdam. Ik breng het voorzichtig, de woningen zijn niet bedoeld voor studenten, meer voor young professionals. Is het voor studenten niet veel leuker om in een huis met leeftijdsgenoten te wonen, in plaats van in een omgeving met werkende mensen?

Direct komen kijken

Ze zullen ergens moeten beginnen, klinkt het. En ja, de huur is boven hun geplande budget maar de locatie is top. Mogen ze komen kijken? Ik weet dat als ze komen kijken, ze verkocht zijn. Er wordt hard geklust door mijn aannemer om moderne woonruimtes te creëren. Wil ik het wel, studenten? De wanhoop bij ouders die op tweehonderd kilometer van de randstad wonen is groot. Kom maar, zeg ik. Wanneer schikt het?

Dezelfde avond staan er twee ouders in het appartement waarvan de papa aan de telefoon nog zei dat de huur van dochterlief boven budget was. Eenmaal binnen neemt de mama het over: we gaan dit doen, dit is geweldig. Ik schiet in de lach, de papa lacht mee. Ja, we gaan dit doen. Hij zal meteen de borg overmaken.

Verhuurd!

De volgende papa die deze keer mét dochter komt kijken, is ook aangenaam verrast over de mogelijkheid die voor zijn dochter in het verschiet ligt. De dochter zelf moet nog wennen aan het idee dat ze gaat studeren in een vreemde stad ver van huis. Je gaat het echt naar je zin krijgen, beloof ik haar. Studeren is een leuke tijd. De tranen staan in haar ogen. Je maakt snel nieuwe vrienden, belooft haar vader haar. En je zus kan altijd komen logeren. Zullen we dit doen? Grote angstige ogen, ik heb met haar te doen. Denk er rustig over na, zeg ik. Ze vertrekken maar binnen tien minuten volgt een appje van papa: je kunt de woning als verhuurd beschouwen. Ik snap het wel. 

Het volgende telefoontje is dan eindelijk van de doelgroep waar ik ervaring mee heb: een young professional die aan zijn eerste baan begint. Bij het horen van de huurprijs ontsnapt er een ‘oh wow, dat valt enorm mee!’, uit zijn mond. Ja, dat vind ik nou ook. Na het gesprek springt ook deze jongen in de auto en staat – hoe cute – met zijn ouders op de stoep. Ik hou onmiddellijk van hem: eager, slim, beetje nerd. Het type dat je helpt als je zware dozen de trap op moet sjouwen. Zowel hij als zijn ouders kunnen hun geluk niet op als ze de ruimte zien, kunnen ze het ajb huren? Hij heeft al twee keer misgegrepen en ze komen van zo ver. Bovendien is dit op loopafstand naar zijn werk. Ter plekke overhandig ik hem een sleutel, helemaal vergeten dat er over twee dagen nog een mama met studentendochter komt kijken, categorie ‘ze moeten toch ergens beginnen’. 

Verantwoordelijkheid

Ja, de woningnood is hoog. En ja, ik verdien aan het verhuren van woonruimte. En de verantwoordelijkheid die ik voel bij het verzorgen van de woonbeleving van deze vreemden is groot. Maar het gevoel dat ik krijg bij het zien van de opgeluchte mensen die een nieuwe fase van hun leven kunnen starten dankzij mijn woonruimte? Onbetaalbaar.  

---