Wet Nationaal Opkoopverbod

Claudia van Meurs-Janssens

Advocaat bij Köster Advocaten

Te midden van al dat middenhuurgeweld is er weinig aandacht voor een plan dat al wél in een concreet wetsvoorstel is vertaald, én dat de belangen van particuliere beleggers raakt: de Wet nationaal opkoopverbod. Zoals de naam van het wetsvoorstel al doet vermoeden, belooft dit wetsvoorstel weinig goeds voor particuliere beleggers. Paniek is daarentegen niet nodig, want anders dan de plannen voor de regulering van de middenhuur, is een nationaal opkoopverbod niet in het coalitieakkoord opgenomen. Het wetsvoorstel is komt uit de koker van GroenLinks en de PvdA, en ik verwacht dat het op weinig steun kan rekenen van de rechtse partijen. Bovendien leveren de plannen uit het wetsvoorstel een ernstige inbreuk op het eigendomsrecht op, die lastig te rechtvaardigen is. Het is dus niet waarschijnlijk dat dit wetsvoorstel ook daadwerkelijk zal worden aangenomen, maar het is wel iets om goed in de gaten te houden. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. 

Opkoopbescherming

Eerst een opfriscursus, want hoe zat het ook alweer? Dat opkoopverbod klinkt natuurlijk bekend, maar kennen we in deze vorm nog niet. We kennen wel de opkoopbescherming/zelfbewoningsplicht. Deze opkoopbescherming is op 1 januari 2022 in werking getreden en geeft gemeenten de bevoegdheid om in bepaalde gebieden te verbieden om woningen zonder vergunning te verhuren. De gemeente moet dan wel aantonen dat in die gebieden door gebrek aan goedkope en middeldure woningen onevenwichtige en onrechtvaardige effecten op de woningmarkt optreden, of kunnen aantonen dat invoering van de opkoopbescherming vereist is om de leefbaarheid van een gebied te verzekeren. In bepaalde gevallen is een gemeente verplicht een vergunning te verlenen om de woning te verhuren, bijvoorbeeld bij verhuur aan familie in de eerste of tweede graad. Verder is een vergunning niet vereist als de woning bij de eigendomsoverdracht al langer dan zes maanden in verhuurde staat was.