Vastgoed is een vák: de paniekverkoop

Paniektelefoontje van een jonge belegger: “Eeb, weet jij al van de plannen van Hugo de Jonge en Marnix van Rij? Mijn appartement valt terug in de sociale sector én ik moet belasting betalen, maar dan lever ik in! Dat kan toch helemaal niet?!”

Emotie

Naast jong is de belegger slim. Categorie topfunctie bij een corporate, ambitieus en vrolijk. De woning die hij verhuurt is het eerste huis dat hij ooit kocht, met zijn eigen handen verbouwd heeft tot pareltje en waarvan hij gezworen heeft het nooit te verkopen. Want tja, emotie. Dat hij er nu niet meer woont, komt omdat zijn werk naar Amsterdam verhuisd is en hij dus ook. Bovendien, waar hád ik het over?! Hij zit in de financiële dienstverlening en zelfs in Den Haag kunnen ze rekenen, was zijn veronderstelling. Dus mijn waarschuwingen over de plannen van Hugo en Marnix — ja gast, ik wéét van die plannen, ik heb het er al maanden met je over! — gingen het ene oor in en het andere oor uit. Net als mijn advies, dringend advies om te verkopen. Want zijn emotionele eerste appartement ligt misschien fantastisch en is werkelijk top verbouwd, maar de schil en het raamwerk blijven oude meuk. Gebouwd in de jaren zestig, slecht geïsoleerd, naarstig toe aan een upgrade naar 2023, geen lift en dan nu dit: de woning komt uit op 138 punten. “Wat zou jij doen Ebru?”

Winst