Toch nog even over dat klimaatlabel

Een mooi staaltje gecoördineerde bankpropaganda afgelopen week. Het klimaatlabel werd er op radio en tv ingemasseerd voor de gewone man. Welbespraakte vrouwen brachten het als een tool voor de koper, om zo de klimaatrisico’s van een pand in kaart te brengen en energiezuinig en veilig te leven. Want tja, je wil een koper niet opzadelen met kosten die de woning in de toekomst met zich mee zou kunnen brengen. Toch?

Risico mijden? We leven onder de zeespiegel!

Het is moeilijk om het cynisme uit te schakelen. En sinds de minister van Volkshuisvesting het containerbegrip ‘lobbyisten‘ over de woningmarkt heeft uitgestrooid, is het onmogelijk om naar de profeten van de papierhandel te kijken zonder lobbyisten in hen te zien. De hoofdeconomen van de banken beschermen hun werkgever, denken ze. Banken verstrekken immers de hypotheken waarmee woningen gekocht kunnen worden. Maar risico‘s zijn van alle tijden. Als je geen woningen wilt financieren, moet je dat zeker niet doen in een land dat voor 60 procent onder water zou staan als er geen dijken zouden bestonden.

Aan de andere kant: woningen bovenop een berg kennen andere risico‘s, die veelal met weer en wind gepaard gaan. Daarnaast is het risico afgedekt door rente. Wie zijn rente 30 jaar laat lopen, betaalt drie keer de aanschafprijs van de woning aan banken. Over zakkenvullers gesproken – waar is de minister als je ‘m nodig hebt? Een huis kopen is een keuze, zoals een huis financieren dat ook is. Nou ja, een huis kopen wás een keuze. Totdat de minister van wonen met onder andere de middenhuurregeling woningzoekers dwong om over te gaan tot koop – bij een alsmaar oplopend tekort aan huurwoningen.