‘Joh, doe maar een bod’

Het pand is prachtig, precies zoals je het wilt: gelegen aan de Heemraadssingel, 500m2, aan de Coolhaven kant dicht bij de Metro en met een prijs van een krap miljoen euro ook niet echt heel erg verkeerd. Ik word erop geattendeerd door het Amsterdamse circuit van pandjesopkopers. Als zij een adres in Rotterdam doorkrijgen, sturen ze mij een appje: “iets voor jou?”.

Doe ‘es open!

Zeker iets voor mij. En ook voor mijn partner, die negen van de tien keer alles aan mij overlaat maar nu binnen een half uur op het adres staat. In de tussentijd heb ik al met ‘de makelaar’ gesproken. Een hindoestaanse jongen die druk bellend voor het pand staat. “Ja het wordt leeg opgeleverd.” Hoe dan? En op welke termijn dan? Op de begane grond zit een huisartsenpraktijk die niets weten van verkoop laat staan van een op handen staande verhuizing. Uit het pand loopt een Surinaamse vrouw die de ‘makelaar’ vuil aankijkt. Hij heeft geen sleutels bij zich, maar zijn ‘collega’ wel en die komt er zo aan. We kunnen wel aanbellen? Kort daarop hangt een vrouw vragend uit het raam. “Doe ‘es open. Ik ben de makelaar en wil naar binnen om het huis te bekijken. Dus doe maar open.” De grofheid van het geheel verbaast me. Pardon? Doe ‘es open? Dat deze gast vaag was, bleek al uit zijn whatsapp profielfoto. Onderuitgezakt en soort van blowend stond hij op de foto. Maar ja, je bent op pandjesjacht of niet, je weet nooit hoe een koe een haas vangt. Dus ging ik akkoord om direct het pand te bekijken. Met hem. Maar dat dit niet de manier is, weet ik zeker.

‘Ze zitten er illegaal’

De vrouw uit het raam schreeuwt wat verwensingen en trekt zich terug. De deur blijft dicht. Mijn beurt. Ik kijk de ‘makelaar’ boos aan, zeg hem dat dit geen manier van doen is, bel nog ‘ns aan en vraag de vrouw die bereid blijkt nog een keer het raam open te doen, of ze alsjeblieft de deur wil opendoen. “De makelaar is een beetje dom mevrouw, om ergens zonder sleutels heen te komen, vind u het goed als we even binnenkijken? We zijn zo weer weg en zullen geen herrie maken.” Tot mijn verbazing zoemt de deur open.

Het verhaal wordt verkocht als een pand met 6/7 appartementen, niet notarieel gesplitst wel kadastraal en jazeker, het wordt leeg opgeleverd. Die mensen zitten er allemaal illegaal in. Aldus ‘de makelaar’. Als dat illegaal al geen vertrouwen opwekt, doet de situatie binnen dat al helemaal niet. De mevrouw die de deur opendeed, blijft in haar appartement en daar mogen we niet kijken. De rest van de etages zien eruit als een uitgewoonde hoerentent annex crackhol. Het pand staat niet alleen scheef, maar is ook gedraaid. Dat de fundering gedaan moet worden, hoeft niet eens uitgesproken te worden. De tuin erachter is prachtig diep maar dat niets aan het verhaal van deze gast klopt, spreekt voor zich. 

Heks vs drugsdealer

Inmiddels is de andere ‘makelaar’ ook gearriveerd. Hij heeft sleutels waardoor we wat meer van het pand kunnen bekijken. Deze gast had net zo goed drugsdealer kunnen zijn, van het soort dat high wordt van z’n eigen supply. Zijn broek hangt onder zijn billen, zijn haar is vet en zijn bril ongetwijfeld duur. De kans dat de rechtmatige eigenaar, die volgens de ‘makelaar’ Pieter heet, deze gasten heeft ingehuurd voor de verkoop ervan, lijkt me sterk.

Op mijn vragen wie Pieter is, hoe en wanneer de bewoners eruit gaan, wordt mijn partner, keurige makelaar van het saaie soort, van onder tot boven opgenomen. Dat ik een heks ben, dat was ‘m al duidelijk dus mij gunt ‘ie geen blik meer waardig. “Wie ben jij eigenlijk, ik ken jou helemaal niet? Haar ken ik wel. Joh, doe maar een bod. 925.000 is ook goed.”