IK WIL EEN WONING!

Joey de Gruyl

Freelance journalist en (eind)redacteur

Ik moet iets bekennen: afgelopen jaar heb ik tweemaal moeten intrekken bij mijn ouders. Niet dat ik me daarvoor schaam, ik heb het daar prima, maar voor een dertiger toch op z’n zachtst gezegd onwenselijk. Als freelancende journalist en (eind)redacteur werk ik vaak, hard en in een volgens velen in andere sectoren giftig ritme – it comes with the job. Voor mijn functie in ‘de Champions League’ verdien ik goed – bovenmodaal –, een financiële schijnwerkelijkheid die ik moet bekopen met de (arbeids)onzekerheid die het freelanceleven met zich meebrengt. En dus kan ik niet wonen in dit land.

Ik wil huren

Wrang wel, als je bedenkt dat wonen een recht is. Bovendien: als werkende burger met een relatief hoge belastingdruk bovenop de torenhoge inflatie – op het moment van schrijven reken je voor een enkele paprika 1,08 euro af bij de blauwe grootgrutter ­–, doe ik aantoonbaar weinig fout. Sterker: je zou kunnen zeggen; dat ik niet kan wonen is volledig buiten mijn schuld om. Ik kan simpelweg niet harder werken, niet sneller promotie maken dan het tempo waarmee de buitenwereld duurder wordt. Of mijn lasten drukken zoals iemand met – god verhoede – een hypotheek dat kan. Onlangs rapporteerde De Hypotheker nog dat voor mensen als ik, eenpitters met een modaal inkomen maar geknecht door een studieschuld, de beschikbare koopvoorraad minder dan een procent van het aanbod betrof. Ondertussen, zo twitterde een collega van de krant waarvoor ik werk indertijd cynisch, verdient een gemiddelde huizenbezitter door de papieren waardestijging van de woning meer in zijn slaap dan in de tijd van zijn baas. Succes daarmee.