Groot fan van splitsen maar nee, ik ga het niet doen

Bij splitsen maak je gebruik van de bestaande woningvoorraad, er hoeft niet ingewikkeld gedaan te worden met grondposities én je kunt relatief makkelijk binnenstedelijk bouwen. Kortom: een goed plan van de minister! Op sociale media klonk gemor: het zou gaan om onteigening en ‘laat de minister zelf het goed voorbeeld geven, laat-ie zijn eigen huis eens splitsen!’ Als je niet weet waar het om gaat, is zo’n reactie misschien normaal. Tegelijkertijd is de vraag of de minister zelf wel weet waar hij het over heeft. Want wie zijn toch die mensen, die woningen zouden kúnnen splitsen? Of gebouwen zouden kúnnen optoppen?

Ik heb in het verleden woningen gesplitst. En recentelijk het plan geopperd om een flatgebouw op te toppen. Over dat optoppen zal ik een andere keer schrijven. Voor nu ligt de focus op splitsen en eigenlijk vooral op waarom ik daar nog geen jaar geleden van heb afgezien. 

Welke woningen komen in aanmerking?

De achttien miljoen woningexperts op social media wisten er wel raad mee: laat de minister van Volkshuisvesting zijn huis zelf maar splitsen! Een advies dat hij wellicht op een dag zal opvolgen, maar nu nog niet. Niet elke woning is geschikt om te splitsen en de minister woont met zijn gezin in een nieuwbouwhuis. Ongetwijfeld een ruim huis, maar met twee kinderen heb je dat ook nodig. Splitsen is vooral van toepassing op woningen die zo groot zijn, dat de eigenaar zich verloren voelt in al die ruimte. En zo gek is splitsen helemaal niet: etagewoningen in Amsterdam en andere steden waren ooit onderdeel van een heel pand. Tegenwoordig is elke etage een appartement: zelfstandige woonruimte voor huizenkopers én huurders. Daar kan niemand op tegen zijn. Dus welke woningen in aanmerking komen voor splitsing, is duidelijk: zelfstandige panden met enorme woonoppervlaktes, veelal het soort vooroorlogse woningen waar de Nederlandse binnensteden vol mee staan.