Excel en emotie

Nee natuurlijk heb ik geen twintig miljoen liggen, maar wie zegt dat het allermooiste object van Rotterdam twintig miljoen moet kosten? Het is pure speculatie. Bluf. Pas als je gaat kijken, pas als je praten, weet je wat iets moet kosten. Als je niet gaat praten, weet je zeker dat je niet meedoet. En als je geen bod doet, weet je net zo zeker dat je niets zult kopen. 

Investment Memorandum

En dus zat ik opeens aan tafel tegenover een man in een ruitjesblazer. De mussen vielen van het dak; daar was ik dan ook op gekleed in een korte broek en haltertop. Ooit kocht ik een vakantiehuis op slippers en in een bikinitop dus laten we het erop houden dat ik nog vrij gekleed was. 

Niet dat ik twintig miljoen heb liggen. Wat er op mijn rekening staat, komt niet eens in de buurt. Misschien dat ik er een leuke auto van zou kunnen kopen – een écht leuke wel – maar geen object met een perceel van 4400 m². Daar staat tegenover dat weinig mensen twintig miljoen op hun rekening hebben staan. Maar als er een kans voorbij komt, als je het ziet en voelt, moet je er wel open voor staan. Denk in kansen. Want op het perceel staat mijn droomhuis. En dat van álle Rotterdamse Quote 500-mannen, wordt me droog medegedeeld wanneer ik aanschuif voor het nou-gooi-het-er-maar-uit-wat-moet-het-kosten-en-waar-hebben-we-het-overgesprek. Het Investment Memorandum stelt nogal wat eisen en gebreken vast, maar zoals het gaat bij intuïtieve beslissingen, staat daar weinig in waar ik van schrik. Dat is dan weer het verschil tussen mij en een Quote 500-man: die stopt de boel in een Excel sheet en vergeet het állerbelangrijkste: de emotie — wat de tipping point kan zijn bij een aankoop als deze.

Alles op rood

“Ik denk eigenlijk dat hij helemaal niet gaat verkopen,” zegt de man in de ruitjesblazer. “ Volgens mij zoekt de eigenaar naar een alternatief voor het voorstel dat hij van tafel heeft geveegd. Het was echt een prima voorstel. Maar goed we hebben dit object doen uitgegaan naar een selecte groep waar jij dus ook bij hoort. Wat er ook kan gebeuren is dat verkoper een van de partijen uitkiest om het samen mee te ontwikkelen.”

Het laatste wat ik wil, is samen met de verkoper ontwikkelen. Van alle projecten die ik ooit samen heb gedaan, welgeteld twee, waarvan één buiten het vastgoed, heb ik geleerd dat de samenwerkende partij net zoveel te verliezen (of winnen) moet hebben als jij. Dat is hier duidelijk niet het geval. Als ik twintig miljoen bij elkaar moet schrapen — nou ja de helft als ik het samen met iemand zou doen — moet ík al mijn bezit verkopen én voor miljoenen een hypotheek afsluiten tegen een procent of drie. Terwijl de tegenpartij het gewoon heeft liggen. In veelvoud. Honderdvoud. Honderdenvoud. Dus ik zet bij wijze van spreken alles op rood en mister Quote geeft het bedrag maandelijks uit zonder te missen. Nee, samenwerken met mannen die in de Quote 500 staan, gaat niet gebeuren.

Drie dubbeltjes en een goed verhaal

Maar ook mannen die in de Quote 500 staan, willen niet samenwerken met andere mannen die in de Quote staan. Haantjes will be haantjes; mijn kansen zijn prima al zeg ik het zelf. En ondanks dat verkoper claimt voor het hoogste bedrag te gaan, zie ik hem er nog wel voor aan om voor ‘dat meisje’ te kiezen. Gewoon, omdat ze knettergek is. Net als hij. Stapt hier zomaar naar binnen met drie dubbeltjes en een goed verhaal. Wie zegt dat Rotterdamse bravoure geen twintig miljoen waard is?