Acht niet-zakelijke redenen om uit te ponden

Ebru Umar

Ebru Umar is journalist en hoofdredacteur van Overwaar.de

Follow

De enige zekerheden in het leven zijn de dood en belastingen. Er is geen ontkomen aan, en écht erg is dat toch ook weer niet. De onzekerheid die over vastgoedbeleggers wordt uitgestrooid in de vorm van Wet betaalbare huur en de uitgestelde uitspraak over de rechtmatigheid van de box 3-heffing, daarentegen, zijn redenen om te twijfelen aan vastgoedinvesteringen. En redenen om de bakstenen vaarwel te zeggen. Er zijn echter nog veel meer redenen te noemen:

1. Het gezeik wordt te groot – in de media. Ging het vroeger over een lekkende kraan – dat gezeik hoort er nu eenmaal bij – tegenwoordig gaat het gezeik over huisjesmelken, mensen uitbuiten, proleet zijn en geld verdienen ‘over de rug van anderen’. Hallo Nederland! Dankzij particuliere vastgoedbeleggers zoals de mbk’er, de zzp’er en de hobbyist hebben meer dan twee miljoen mensen een dak boven het hoofd. Zou je mensen die wonen mogelijk maken, niet moeten koesteren?
2. Het gezeik wordt te groot – in de politiek. Politici moeten scoren om in de aandacht te blijven en de geijkte manier om daarvoor te zorgen is door excessen uit te vergroten. De schimmelwoning – nota bene negen van de tien keer een corporatiewoning – wordt de norm waar tegen opgetreden moet worden. Dat laatste moet zeker, maar doe dat dan ook! Excessen de markt uitdrijven is prima beleid; op het moment dat de meerderheid van particuliere beleggers meegaat, doe je als politiek toch echt iets verkeerd. Your loss – los het dan zelf maar op ook.
3. Het gezeik wordt te groot – in de wetgeving. Ouders die een vergunning moeten aanvragen om een woning aan hun kind te verhuren, we slaan totaal door. Huurders beboeten omdat niet twee maar drie mensen ergens staan ingeschreven: het kan wel een regel zijn maar je haalt ook iemand van de straat, wat is je meer waard? Wetten ‘betaalbare huur’ of ‘goed verhuurderschap’ noemen, maakt niet dat er meer woningen bijkomen – om over de vooroordelen en subjectiviteit ervan nog maar te zwijgen.
4. Wonen is politiek gewin geworden over de rug van verhuurders. Sinds het aantreden van Hugo de Jonge als minister van Volkshuisvesting is de bouw gestopt, zijn verhuurders aan het uitponden geslagen, zijn de huurprijzen gestegen en prijzen van koopwoningen gestegen en is er per saldo geen huurder werkelijk geholpen. De definitie van ‘helpen’ schijnt te liggen in het verlagen van de huurprijs. Gewetensvraag: wat heb je aan een lage huurprijs als er geen woningen zijn?
5. Leeftijd. Vraag jezelf af wat je nog wil in het leven. Is dat werkelijk het ondergaan van dit soort gezeik vanuit de overheid en politiek? Waar sta je, wat is je familiesituatie en is een ander onderdak verlenen door je geld in vastgoed te investeren, nog steeds zo’n goede beslissing? Kortom: rendeert je geld wel voldoende in sociaal-psychologische of persoonlijke zin?
6. Rendement. Deze is makkelijk: is het rendement uitgedrukt in geld, nog de moeite waard om te investeren in vastgoed? Is het rendement je inzet en spanning waard?
7. Opportunisme: dankzij het beleid zijn koopwoningen in prijs gestegen. Verkoop levert geld op. Het vervolg is gezeik over wat je met de opbrengst moet, maar één ding is zeker: die gaat nu nog niet naar de Belastingdienst. Waarom zou je niet verkopen? Je kunt altijd nog terugkopen.
8. Sell now, come back later. Nederland staat vol met pareltjes, en de wereld is groter dan Nederland. Je hoeft het niet in vastgoed voor de verhuur te steken hè, jij huisjesmelker! Kluswoningen ontwikkelen, investeren in het buitenland, toch maar wél die boot kopen: opeens staat alles weer open. Waarom zou je, met dank aan het beleid van Hugo de Jonge en staatssecretaris Marnix van Rij, niet verder kijken? De woningnood oplossen is blijkbaar een staatsprobleem. Wens politici en ambtenaren – veelal opportunisten zonder enige kennis van zaken – succes. En zeg keurig, als de winst van een verkoop op je bankrekening wordt bijgeschreven: dank je wel Hugo. Dank je wel, voor dit nieuwe probleem.