Waar blijft de Wet Goed Huurderschap?

We moeten praten, serieus praten. Want dat ze in politiek Den Haag de huurder willen beschermen om goede sier te maken bij het electoraat, weten we nu wel. Maar wie beschermt de verhuurder? Hoe kan het dat de huurder bescherming nodig blijkt te hebben, maar de verhuurder niet?

Laten we vooropstellen dat woningbeleggers zoals de meeste volwassenen zelfstandig denkende en handelende mensen zijn die niet per se ‘bescherming’ nodig hebben. Hetzelfde zou je kunnen zeggen van huurders: volwassen, handelingsbekwaam én bevoegd; waarom zou je over jezelf laten praten in termen van ‘bescherming’ nodig hebben? Toch is het politici gelukt om huurders te positioneren als de zwakke partij die beschermd moeten worden tegen de grote boze woningbeleggers die erop uit zijn huurders een poot uit te draaien, dan wel te vermorzelen onder (te) hoge huren.

Continuïteit

Over die (te) hoge huren waar ze bij Volkshuisvesting maar geen genoeg van kunnen krijgen eerst maar eens even het volgende. Verhuurders zijn gebaat bij continuïteit, betrouwbaarheid en tevredenheid. Drie factoren die niet samengaan met hoge huren. Waar huurders in hun enthousiasme ‘ja’ zouden kunnen zeggen tegen een (te) hoge huur, zal in de praktijk blijken dat dit het woongenot danig in de weg zit. Het schiet gewoon niet op als je aan het einde van je geld nog wat maand overhoudt. Huurders worden er ongelukkig van en kijken uit naar een andere woning. Leegstand en snelle mutatie is niet in het belang van de verhuurder dus het concept (te) hoge huren is aan een verhuurder niet besteed. Voor continuïteit is een reële marktconforme huur van belang.