Toch ruimte voor verhuurders en huurders bij einde tijdelijke huurovereenkomst

Claudia van Meurs-Janssens

Advocaat bij ACT legal Advocaten

Het leverde veel frustratie op: bij het eindigen van tijdelijke huurovereenkomsten, liepen verhuurders die huurders juist wilden helpen door hen extra tijd te geven om een andere woning te zoeken, opliepen tegen een muur van regelgeving. Wettelijke bepalingen die juist bedoeld waren om huurders te beschermen, zorgden ervoor dat diezelfde verhuurders huurders niet tegemoet konden komen – mits ze zelf geen aanzienlijk risico wilden lopen. Iedere verlenging van een tijdelijke huurovereenkomst levert immers een huurovereenkomst voor onbepaalde tijd op – mét huurbescherming. Dus ook verhuurders die hun huurders best een maand of twee extra wilden geven om te vertrekken, moesten een nee verkopen. Het resultaat: huurders kwamen onnodig op straat te staan. Hoewel er wel geluiden klonken dat niet iedere opschorting van de ontruimingsverplichting zou resulteren in een voortzetting van de huurovereenkomst, was het wel een discussie die de meeste verhuurders – terecht – liever niet aan wilden gaan.

Gebruiksvergoeding

Onlangs oordeelde de Hoge Raad in een arrest dat niet iedere overeenkomst die huurelementen – zoals gebruik van de woning én betaling in ruil daarvoor – ook daadwerkelijk een huurovereenkomst betreft. De zaak in kwestie draaide om twee meerderjarige kinderen die na het overlijden van hun moeder op grond van een vaststellingsovereenkomst in totaal net iets langer dan een jaar gebruik mochten blijven maken van de huurwoning, tegen betaling van een gebruiksvergoeding. Toen die termijn verstreek, weigerden ze te vertrekken en was er naar eigen zeggen sprake van een huurovereenkomst. Toch klopte dat niet, aldus de Hoge Raad: