Oproep aan de volhardende politicus: beleggers zijn niet de vijand maar de oplossing

Wie kijkt naar de gretigheid waarmee politici de wettelijk vastgelegde huurverhoging willen tegengaan, of hoe genadeloos de staatssecretaris van Financiën volhoudt aan een forfaitair rendement, kan maar één ding denken: ze kúnnen het wél, volhardend zijn – ze doen het alleen niet. Althans, veel te weinig.

Makkelijke oplossing: belasting heffen

Als politici daadwerkelijk zouden geven om de betaalbaarheid van het leven anno 2025, dan zou je verwachten dat een groot aantal belastingen zou worden afgezwakt. Allereerst de btw op voeding. Eten is een grondrecht, maar gezond eten is onbetaalbaar. Waarom zou je 21 procent btw over voeding heffen als je wilt dat mensen gezond eten? Een andere manier om het leven van hardwerkende Nederlanders goedkoper te maken, is om de belasting op energie te verminderen. Van in de kou zitten wordt niemand beter, en zeker de minst verdienende Nederlanders niet.

Toch staat er niemand op in de Tweede Kamer om met dezelfde gretigheid waarmee vastgoedbeleggers worden aangepakt, de eigen financiële huishouding die belastingheffing heet langs de morele lat te leggen. Nee, als het huishoudboekje van de Staat der Nederlanden niet kloppend gemaakt kan worden met bestaande middelen, moet het geld uit de zakken van de hardwerkende Nederlander geklopt worden. En dan heb ik het niet nog niet eens over alle heffingen die ondernemers ten deel vallen.

Zoveel opties voor politici

Natuurlijk zijn er nog meer manieren om het leven goedkoop en winkeltjes draaiende te houden. Maak autorijden goedkoper, maak het ov gratis – en zorg dat het rijdt! –, maak de kinderopvang betaalbaar. De btw op boeken en het theater omhooggooien, is niets anders dan het pesten van de hardwerkende Nederlander. Ja de meeste mensen die boeken lezen en uitgaan, kunnen dat heus wel betalen. Maar moeten ze het daarom ook maar doen? Sommigen eten een week extra droog brood om naar een festival te gaan. En heus, er zullen mensen zijn die 80 euro aan balletkaartjes of meer dan 100 euro aan concert- en voetbalkaarten uitgeven en die van die paar extra euro‘s niet echt wakker liggen. De schrijvers en theatermakers, de artiesten die nu al een fooi verdienen, daarentegen wél. Waarom zou je deze mensen willen benadelen, waarom zou je überhaupt hardwerkende Nederlanders willen benadelen?

Je zou ook kunnen kijken hoe de overheid zélf kan bezuinigingen om de hardwerkende Nederlander te ontlasten. Dat is namelijk wat élke Nederlandse huisvrouw zou doen: als het geld niet genoeg is om het einde van de maand te halen, dan wordt er gesnoeid in de uitgaven. Maar als de overheid die voor haar burgers moet zorgen het leven van die burgers tegelijkertijd onbetaalbaar maakt, dan valt daar niet tegenop te snoeien, ook niet als huisvrouw. Je kunt de hardwerkende Nederlander niet blijven plukken zonder ook zelf concessies te doen. Hoewel, Haagse politici bewijzen elke dag weer dat het prima kan. En je dan nog afvragen waarom het vertrouwen in de politiek ver onder het nulpunt ligt.

Het belang van politiek gedram: beeldvorming

In tegenstelling tot politici begrijpen hurende burgers wél dat het leven geld kost en dat wonen dat óók doet. Daarnaast begrijpen die hurende burgers dat de wetten die onder het ministerschap van Hugo de Jonge door het ministerie van Volkshuisvesting aan de Tweede én Eerste Kamer zijn gepresenteerd , dat die precies het tegenovergestelde effect hebben gehad. Woningen worden niet betaalbaar door de Wet Betaalbare huur, de Wet goed huurderschap, de Wet afschaffing tijdelijke contracten, laat staan door de waardeloze inning van belasting in box 3. Woningen verdwijnen van de huurmarkt door deze wetten, wetten die door mensen zijn goedgekeurd die in het belang van hardwerkende Nederlanders zeggen te handelen.

Het gedram van Haptamu de Hoop, Merlien Welzijn en Hans Vijlbrief, van boter-op-zijn-hoofd Peter de Groot en hoe ze in de Tweede Kamer ook allemaal mogen heten, heeft geleid tot de ergste wooncrisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Beleggers verkopen niet alleen hun woningen, ze staan aan de zijlijn te gniffelen om de idioten die vorig jaar nog stonden te juichen over de Wet betaalbare huur, waarmee ze de huurverhoging van 2025 en verder goedkeurden. Een huurverhoging waar je als belegger de oorlog niet mee wint, maar wél een huurverhoging die bevestigt wat de Nederlandse vastgoedsector allang wist: de mensen die beslissingen nemen over de levens van hardwerkende Nederlanders – of dat nu huurders of verhuurders zijn – snappen he-le-maal niets van de woningmarkt, wíllen er ook niets van snappen en uiten elk woord in en buiten de Tweede Kamer voor hun eigen beeldvorming.

Bondgenoten ipv vijanden

Hardwerkend Nederland weet inmiddels dat politici geen huizen bouwen. Dat beleggers dat ook niet meer doen, dringt ook tot ze door – alle regie en woontops ten spijt. Hardwerkend Nederland weet ook allang dat de achterhaalde politiek die Tweede Kamerleden bedrijven ‘verdeel en heers‘ heet. De ene helft van Nederland opzetten tegen de andere – huurders tegen verhuurders.

Wie dat woningtekort gaat oplossen, wanneer en hoe, is de grootste vraag die boven de markt hangt. Eén ding is zeker: met de huidige ambtenaren, of ze nou op een ministerie werken of in de Tweede dan wel Eerste Kamer, zal de wooncrisis niet worden opgelost. Ageren tegen huurverhoging is niets anders dan een afleiding voor de bühne, een afleiding van de grootste crisis die Nederland nu en in de toekomst zal doormaken: er zijn geen woningen en er zullen geen woningen komen ook. De enige manier om nog aan stemmen van de hardwerkende Nederlander te komen, is beeldvorming: hard roepen dat de huren omlaag moeten. Grotere armoe bestaat niet.

Is het te veel gevraagd dat Tweede Kamerleden nu eens gaan doen wat ze al die tijd hadden moeten doen, namelijk zorgen voor álle Nederlanders? Begrijpen dat er geen huurder is zonder verhuurder, geen verhuurder zonder huurder, dat we elkaar allemaal nódig hebben? Zowel huurders als verhuurders zijn hardwerkende Nederlanders en er is geen Nederlander die liever de woningnood opgelost ziet dan een verhuurder. Ze zijn geen vijanden maar bondgenoten; de partij die dát inziet, zal de komende verkiezingen winnen.