Het betaalbaarheidssprookje van Hugo de Jonge is precies dat: een sprookje

Afgelopen maandag schreef Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Klok een hoofdredactioneel commentaar met als kop: ‘Woningcorporaties moeten financiële ruimte hebben voor nieuwbouw van huurwoningen‘. Zijn stuk is doorspekt met aannames, sprookjes en onderbuikgevoelens, waardoor ik mij genoodzaakt voel hier op te reageren.

Klok pleit er terecht voor dat meer nieuwbouw door woningcorporaties de problemen op de woningmarkt kunnen verlichten – daar is iedereen voor. Ook constateert Klok terecht dat de stapeling aan overheidsmaatregelen van de afgelopen jaren slecht nieuws is voor huurders, omdat het slecht is voor verhuurders.

Uitponden is slechts een ‘neveneffect‘, aldus De Jonge

Zijn claim dat ‘[de wetten] in principe precies doen wat Hugo de Jonge beoogde’ klopt echter niet. De Jonge had het in aanloop naar zijn wet over het creëren van meer betaalbare huurwoningen voor verpleegsters, onderwijzers en politiemensen. Uitponden was desgevraagd een neveneffect waar De Jonge een voor hem gunstige draai aan gaf. De meer dan 50 duizend huurwoningen die volgens het Kadaster nu jaarlijks worden verkocht, gaan daarentegen naar kapitaalkrachtige starters en kinderen met rijke ouders, onder hen is vrijwel geen verpleegster, onderwijzer of politieagent te bekennen. Bij een gemiddelde woningprijs van 450 duizend euro moet je al snel een jaarsalaris verdienen van bijna een ton (!). De Jonge beoogde met zijn wet meer betaalbare huurwoningen te creëren, maar in de praktijk neemt die betaalbare voorraad maandelijks duizelingwekkend snel af – en staan huurders dientengevolge in de kou.