‘Er loopt een vreemde man over de brandtrap’

Korte lijntjes met huurders zijn makkelijk, maar ze leiden altijd tot gedoe. Er is altijd iets stuk, kwijt of een ander probleem dat acuut opgelost moet worden. Het probleem van de week was er een in de categorie: er is een eerste keer voor álles. ‘Ebru, a man just climbed up the fire escape, I don‘t recognise him, he doesn‘t look like one of the builders.’

Brandtrap op

The fire escape is de afzichtelijke brandtrap achter het monumentale pand dat ooit in de jaren zeventig verkracht is tot kantoor. Vandaar de brandtrap, waar je niet bij kunt tenzij je via de gemeenschappelijk voordeur doorloopt naar de tuin die geen achterom heeft. Kortom: er is een vreemde man het pand binnengedrongen.

Aangezien het angstgen bij mij afwezig is, sta ik binnen een paar minuten op diezelfde brandtrap. Tot ik me realiseer met mijn 1 meter 60 op een brandtrap te staan waarbij ik ook nog over balustrades moet klimmen omdat er balkons zijn gebouwd. En rugpijn heb. Misschien niet zo handig, want wat te doen als ik straks oog in oog sta met die man die de trap wel óp, maar niet áf is gekomen? Dat er iemand boven is, dat weten we – de huurder die alarm sloeg en ik – zeker: we horen gerommel en de huurders boven zijn het niet.

Dakloze Pool

112 to the rescue en in no-time staan er twee agenten op de stoep. Dat is het voordeel van het wonen op en verhuren van de juiste postcode. De huurder omschrijft de man als een blanke man met een plastic tas en een hoodie. Ze heeft hem nog nooit gezien, maar zat voor het raam te werken toen ze hem de brandtrap op zag gaan. De agenten sommeren mij naar de ingang van het pand te gaan – uit de weg – en een derde collega op te vangen. Ze hebben inmiddels bevestigd dat ze iemand gevonden hebben. Natuurlijk verwacht je dat – hoop je dat zelfs als je 112 belt, want niemand wil zinloos 112 bellen. Tegelijkertijd komt het moeder-theresacomplex in mij boven: een dakloze is ook maar mens, die heeft ook niet om deze situatie gevraagd.

De agenten zitten er wat harder in. De man, een Poolse dakloze, vertikt het om mee te werken en kruipt in een hoekje op het balkon. De deur van de woning waartoe het balkon behoort, heb ik inmiddels open, de huurder die op zijn werk zit, is geïnformeerd en de agenten doen waar zij goed in zijn: optreden. Het duurt zeker een halfuur eer ze beneden en buiten staan. Daar kruipt de man weer in een hoek, terwijl de agenten hem het politiebusje in willen hebben.

Bekeuren

Uiteindelijk tillen ze hem met zijn drieën op. ‘We vermoeden dat hij er wel vaker zat, mevrouw’, zeggen ze. ‘We hebben allemaal mobiele telefoons gevonden.’ WTF. De man veinst pijn, jammert en ik zie de onmenselijkheid aan. ‘Hij is ook de brandtrap zonder probleem naar boven gelopen mevrouw, en over de balkons geklommen, dit is theater. Bovendien kan hij zich niet adequaat identificeren.’ Wat ze met hem gaan doen? Meenemen, bekeuren en weer op straat zetten.

Heus, huisjesmelken is zo makkelijk nog niet; hopelijk zien de huurders het belang van een gesloten voordeur eindelijk wél in.