Blufpoker: waarom ik niet verkoop

Het antwoord van wie zijn portefeuille met zorg heeft opgebouwd is een fors, fel en intens “nooit”. De tegenvraag volgt altijd met een grinnik: “wanneer ga jij verkopen?”

Het idee van verkopen levert een knoop in de maag op – althans, in mijn maag. Ik ga niet verkopen, ik heb bloed, zweet en tranen in mijn vastgoed zitten. Ik heb er met mijn handen aan gewerkt: tikkend, achter mijn laptop. Ik werd uitgelachen, wie koopt er nou vastgoed in een achterbuurt? En hoeveel huizen heb je eigenlijk nodig? Die laatste vraag is net zo dom als de vraag hoeveel schoenen je nodig hebt. Of, zoals ik vaker terugbits: hoeveel kinderen heb je nodig? Vooral dat laatste maakt een snel einde aan elk gesprek kan ik je verzekeren.    

Emotie vs excel

Maar dat is de emotie. Vastgoed is voor mij nooit een slechts een spreadsheet geweest. Sterker nog: ik kan niet rekenen; er is geen bankier, fiscalist of econoom te vinden die dat zal ontkennen. Ik kan niet rekenen; totdat het op vastgoed aankomt. Ik zie op het oog het aantal vierkante meters, ik kan op ervaring de marktprijs inschatten en voor de kosten van een verbouwing heb ik ook Excel niet nodig. Ik koop op gevoel. Het kwartje viel toen ik tegen beter weten in met een (vrouwelijke) zakenpartner voor een miljoenpand stond, dat me maar bleef trekken, ondanks waarschuwingen van de makelaar dat iedereen het object al had stukgerekend en ‘het’ niet uit kon. Achteloos sprak zij de verkopend makelaar toe: “Dat waren zeker mannen? Jullie vergeten één onderdeel in de spreadsheets: de emotie. Als je voor dit object staat, wil je hier wonen.” Het donderde in Keulen, en ook in mijn hoofd: dát is hoe ik naar vastgoed kijk. Zonder Excel, maar mét emotie.